بررسی سطح آگاهی پرسنل کادر درمانی بیمارستانهای آموزشی شهر اراک نسبت به بحران های هسته ای

استفاده از فن آوری هسته ای در زمینه های مختلف صنعتی، علوم پایه و پزشکی در طی سالیان گسترش یافته است. به همین دلیل احتمال وقوع حوادث هسته ای و مصدومین ناشی از آن واقعیتی اجتناب ناپذیر است. در این مطالعه سطح آگاهی پرسنل کادردرمانی بیمارستانهای آموزشیشهر اراک نسبت به بحران های هسته ای مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روش کار :در این مطالعه مقطعی که در پاییز1393 انجام گرفت جهت بررسی سطح آگاهی پرسنل کادر درمانی بیمارستانهای آموزشی شهر اراک نسبت به حوادث هسته ای و تشخیص و درمان مصدومین حوادث هسته ای دو پرسشنامه جداگانه جهت پزشکان و دیگر پرسنل بمنظور سنجش آگاهی آنها و بر اساس پروتکل آژانس بین المللی انرژی اتمی و سازمان جهانی بهداشت تدوین شد. با مراجعه مستقیم پژوهشگر به محل کار پرسنل و جلب موافقت و رضایت آنان، پرسشنامه مذکور در اختیار ایشان قرار داده شد و نمونه های پژوهشی بدون درج نام توسط آنان تکمیل شد و جمع آوری گردید. نتایج بدست آمده از پرسشنامه ها وارد نرم افزار آماری spss16شده و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها :در این مطالعه تعداد 630 نفر پرستار و تعداد 70 نفر پزشک وارد مطالعه شدند. پس از دریافت پاسخ ها و مطالعه و تجزیه و تحلیل آنها، نتایج بدست آمده نشان داد که در ارزیابی کلی از میزان آگاهی سئوال شوندگان نسبت به حوادث هسته ای 50/8درصد در حد اطلاعات عمومی و 45/6 درصد آنها هیچگونه اطلاعی نداشته اند. میزان آگاهی آنها از عوارض پزشکی تابش های هسته ای 68/6درصد و در حد کم بود. بیش از 67/1% از پزشکان و 77/6% از پرستاران صادقانه معترف بودند که به هیچ وجه با پروتکل های رفع آلودگی و پروتکل های درمانی مصدومین هسته ای آشنایی ندارند. 3/54 درصد از پزشکان و 53/8% از پرستاران شرکت کننده در طرح توزیع یادداشت های آموزشی را برای مقابله موثرتر با عوارض پرتوهای یونیزان را مفید می دانند. اکثر شرکت کنندگان در این طرح معتقد هستند که گذراندن یک دوره آموزشی برای پزشکان عمومی، متخصصین و کارکنان بیمارستانی باید در اولویت قرار گیرد. بحث و نتیجه گیری : با توجه به گسترش استفاده صلح آمیز از فن آوری هسته ای و سیاست بومی سازی آن در کشور کادرسازی برای امداد و درمان مصدومین هسته ای ضرورت دارد علی رغم وجود بعضی از کاستی های آموزشی و تجهیزاتی، وجود زمینه های علمی مناسب و علاقمندی شخصی زیاد، ایجاد و ارتقای آمادگی های لازم در بین شرکت کنندگان در طرح، با ایجاد دوره های آموزشی ضمن خدمت بخوبی امکان پذیر است. در پایان گزارش این طرح وضعیت آمادگی بیمارستانهای مورد بررسی و همچنین میزان آگاهی پرستاران و پزشکان را ناامید کننده ارزیابی کرده است و از آنجا که این طرح با مشارکت افراد صاحب نظر انجام شده است نتایج بدست آمده بسیار قابل تأمل است.